Het leven is een rollenspel. Zo ben ik bijvoorbeeld dochter, partner, werkgever, ondernemer, collega, moeder, zus, nichtje, vriendin, buurvrouw. Maar bovenal ben ik Margriet. Al deze rollen vergen tijd, energie en aandacht en, als het goed is, leveren ze energie en voldoening op. Het belang van elke rol wisselt afhankelijk van vraag en aanbod. Als mijn vaders’ gezondheid het laat afweten is mijn rol als dochter prevalerend. Heb ik heel veel zin in een weekend weg met een vriendin? Dan past die rol me op dat moment perfect.
Tijdens mijn zwangerschap las ik een betoog van een Amerikaanse managementgoeroe. Hij schreef over het feit dat hij als vader vele belangrijke momenten van zijn kinderen gemist heeft omdat hij zijn werk belangrijker vond. Nu terugkijkend op zijn carrière heeft hij daar dikke spijt van, want hij kan elke gemiste schoolmusical noemen, maar waarvoor hij deze momenten gemist heeft? Hij heeft geen flauw idee.
Balans, of beter gezegd het streven ernaar, is het toverwoord. Want alle energie die ik in het ondernemen stop, kan ik niet in mijn zoon stoppen. Ik wil absoluut niet die vijftiger worden die spijt heeft van alle gemiste hoogtepunten uit het leven van haar kind. En als kerel kun je dat nog opnieuw beleven met een tweede leg, maar dat is voor vrouwwezens toch wat lastiger. Omzet is leuk, maar daar koop je de gemiste momenten niet mee terug. Daarom vind ik een 9-tot-5-mentaliteit zó belangrijk.
Juist door bijtijds naar huis te gaan, kan ik optimaal genieten van mijn gezin en opladen voor een nieuwe werkdag. Zo kan ik elke rol in mijn leven de aandacht geven die ik prettig vind. Mijn werk draait om creativiteit, connecties leggen en vooral persoonlijke aandacht. En laat dat nou allemaal net wat beter gaan met een opgeladen en fris hoofd!